مریم غلامی*

انجمن جامعه شناسی ایران نشست رونمایی از مجموعه نه جلدی مقالات منتشر شده از دومین همایش ملی آسیب های اجتماعی ایران را با حضور اعضای شورای علمی همایش و اصحاب مطبوعات، در روز دوشنبه 11 اسفند 1393 از ساعت 13:00 الی 15:00 در سالن جلسات انجمن برگزار کرد.

در ابتدای این جلسه دکتر محمد امین قانعی راد، رئیس انجمن جامعه شناسی ایران، ضمن خیرمقدم و تشکر از حاضرین در جلسه با مثبت ارزیابی کردن دستاوردهای این همایش علی رغم اجرا نشدن آن به شرح مختصری از چگونگی تلاش پیگیر افراد برای برگزاری این همایش و دلایل عدم برگزاری آن پرداخت و گفت: همایش اول آسیب ها و مسائل اجتماعی در سال 1381 برگزار شد که نتیجه آن انتشار مجموعه شش جلدی در عرصه های مختلف بود. باید گفت آغازگر این حرکت بزرگ و موثر، مرحوم دکتر عبدالهی بود و پس از آن جامعه شناسی توانست خود را مدعی شناخت مسائل و آسیب های اجتماعی و همچنین مداخله در این زمینه مطرح کند که البته در آن شرایط به انجمن و برگزاری این همایش بسیار کمک شد و امکانات زیادی در اختیارمان قرار داده شد و البته کل پژوهشگرانی که در این عرصه کار می کردند شرایط بهتری در عرصه مطالعه و تحقیق داشتند. حدود 10 سال بعد، انجمن تصمیم گرفت تا دومین همایش آسیب ها را برگزار کند. یادآور می شوم که در این بین همایش های دیگری نیز توسط انجمن های علمی دیگر و نهادهای دولتی برگزار شد اما هیچ کدام به گستردگی همایش برگزار شده از طرف انجمن جامعه شناسی نبود.

رئیس انجمن جامعه شناسی ایران گفت: بنا به دلایل متعددی من معتقدم که به جز انجمن جامعه شناسی ایران، هیچ نهادی صلاحیت ورود در این عرصه را به صورت ملی ندارد. من به اتکاء سرمایه انسانی و سرمایه علمی گسترده ای که در این زمینه داریم این موضوع را مطرح می کنم. ظرفیتی که در انجمن موجود است قابل مقایسه با هیچ یک از انجمن های علمی دیگر نیست که در این عرصه وارد شدند. انجمن در طی 10 سال اخیر چه از نظر کمی و چه کیفی جزء انجمن برتر کشور بوده است. در سال جاری در هفته پژوهش ما به عنوان انجمن برتر کشوری انتخاب شدیم و همچنین جایزه انجمن برتر را از جشنواره بین المللی فارابی به دست آوردیم. صرفا بحث گستردگی نیست به هر حال جامعه شناسی با توجه به ظرفیت های روش شناختی و ظرفیت های دانشی گسترده ای که دارد مبنای کار است.

دکتر قانعی راد در ادامه سخنان خود در توضیح چگونگی عدم برگزاری این همایش افزود: دومین همایش ملی آسیب های اجتماعی ایران بخوبی شایسته این اسم بود. از جهت گستردگی کاری که در آن عرصه صورت گرفت. با وجود فقدان حمایت های مالی و با ضعف اطلاعاتی که در آن دوره داشتیم و همچنین با تلاش های بی وقفه مجموعه ای که در اینجا حاضر هستند، و نیز اساتید شناخته شده و برجسته این رشته، و نقش دکتر میرطاهر موسوی و دکتر ملیحه شیانی در سازماندهی این همایش نقش بزرگ و برجسته ای بود. اما متاسفانه در شب همایش به ما اجازه برگزاری ندادند و همزمانی این همایش با انتخابات سال نود را علت این امرعنوان کردند و حتی به ما گفتند این اطلاعاتی که از آسیب های مختلف اجتماعی منتشر می کنید به ضرر کشور است. متاسفانه یک نگاه خیلی محدود نسبت به این آمارها و اطلاعات داشتند. بعد از انتخابات سال نود دوباره خواستیم این همایش را برگزار کنیم اما با وجود پیگیری های زیاد و انجام همه کارها اینبار نیز روز قبل از همایش اعلام کردند که نباید برگزار کنیم و این همایش که خیلی هم برای آن زحمت کشیدیم و میرفت که در سطح عالی برگزار شود اجرا نشد. اما در هر حال از نظر ما دومین همایش ملی آسیب های اجتماعی ایران برگزار شده است. به ویژه امروز که این مجموعه 9 جلدی کتاب را به همت نشر آگاه و جناب آقای حسین خانی و پیگیری های دبیرخانه و البته کمکی که شورای اجتماعی کشور در دولت جدید کرد تا بتوانند خود بعدها از اطلاعات تولید شده استفاده کنند، خود بیانگر این مساله می باشد.

دکتر قانعی راد همچنین در بخش دیگر سخنان خود به بیان انتظارات انجمن از این همایش پرداخت: انتظار ما از دومین همایش دو چیز بود: یکی تولید دانش و دیگری کاربست دانش تولید شده که خوشبختانه به بخش اول هدفمان رسیدیم و امیدواریم شرایطی فراهم شود تا ببینیم دانشی که در این عرصه تولید شده را به کار بست آن نزدیک کنیم و مسأله دیگر این است که چطور می توانیم به این برنامه ها تداوم بخشیم. در خواست من از دوستان این است که ارتباط خود را با این نهاد علمی و دبیرخانه همایش حفظ کنند تا از ظرفیت های علمی قوی برای پیشبرد این برنامه استفاده کنیم.

در ادامه دکتر میرطاهر موسوی دبیر علمی همایش، نیز ضمن تشکر از همه اساتیدی که حامی برگزاری این همایش بوده اند در توضیح چگونگی شکل گیری نطفه اولیه این همایش سخنان خود را بیان کرد و گفت: نطفه اولیه این بحث با فوت مرحوم دکتر محمد عبدالهی در ذهن دوستان شکل گرفت که ما بتوانیم در سالگرد ایشان و در کار دوم انجمن جامعه شناسی ایران این کار را انجام دهیم. لذا در انتهای سال 89 در دانشگاه علوم بهزیستی جمع کوچکی شکل گرفت تا این ایده را دنبال کند. در آن زمان دکتر سعید مدنی مسئول پیگیری امور شد و تلاشهای بسیاری انجام داد و در واقع رابط این جمع با انجمن بود که با موافقت انجمن جامعه شناسی ایران این سنت حسنه دکتر عبدالهی برگزار شود. کشور ما در طی چند سال گذشته دچار یخبندان سیاسی و انجماد اجتماعی شده بودو این دو موضوع با یکدیگر هم افزائی داشتند که شرایط را دشوار کرده بود و سبب شده بود که نوع نگاه به آسیب ها یک نگاه جزم گرایانه و کاملا سیاسی شود. این نگاه غلطی بود که آسیب ها را از درون دچار آسیب کند.

جامعه جدید با شهروندان تعلیق شده همواره دغدغه ما در برگزاری همایش بوده است

ایشان در بخش دیگر صحبت های خود در مورد مسائل و آسیب های اجتماعی امروز کشور افزود: اما در این بین یک سری دغدغه ها و ملاحظاتی در جمع مطرح بود. یکی مسأله تشدید و تراکم و تنوع آسیب ها و میل به چند لایه شدن آسیب ها به عنوان یک تهدید نوپدید برای جامعه که روز به روز در حال تشدید و پیچیده شدن شده و تبدیل به روند نگران کننده ای می شود و تصور این بود که آسیب ها از درون دچار آسیب شده و آن نوع نگاه و رویکردی است که به مسائل اجتماعی و آسیب ها می شود باعث به وجود آمدن نگاه امنیتی به مسأله آسیب ها شده است و این از درون آسیب شناسی اجتماعی را دچار فروپاشی می کند. دغدغه ما این بود که این همایش بتواند نگاه اجتماعی، فرهنگی و علمی را جایگزین نگاه امنیتی و سیاسی کند. لذا شناخت و بازنمائی علمی و بیطرفانه آسیب ها هدف بعدی ما بود. تصور این بود که روند سریع و از بالا به پائین تغییرات اجتماعی در جامعه، روز به روز شرایط سختی را به جامعه تحمیل میکند و مشتاق بودیم در غالب این همایش دیده شود که این تغییرات سریع و غیرهنجاری که در جامعه اتفاق می افتد چه پیامدهایی می تواند داشته باشد. بحث تکانه های شدیدی که در سامانه جمعیت کشور خصوصا بعد از اصلاحات ارضی و انقلاب اسلامی داشتیم چه شرایطی بر ما به وجود آورده و به نظر می رسد بازتاب اینها را در آسیب های اجتماعی کاملا می بینیم، بحث همجواری کشورمان با جوامعی که در کانون یک سلسله آسیب ها هستند، همینطور شرایط، فرصت ها و تهدیدات ناشی از جهانی شدن و یا به تعبیری جهانی سازی. اینها همه بیانگر این است که ما با جامعه جدید و نیز شهروندان معلقی روبرو هستیم که بین انسان جدید و قدیم تعلیق شده اند و باید راه حلی برای عبور از این دوران داشته باشیم. لذا 28 محور همایش را پیشنهاد کردیم که خوشبختانه 650 چکیده سالم دریافت شد که از میان آنها 407 مورد به تأیید کمیته داوران رسید. حال می بینیم که مجموعه خوبی از 407 چکیده مقالات در کتاب های 9 جلدی داریم و همینطور از مجموعه 188 مقاله سالم که از فیلتر سخت گیرانه ما عبور کرد، تعداد 114 مقاله با بازنگری تایید شد در نهایت توانستیم 92 مقاله را به دلیل محدودیت در این کتابها چاپ کنیم. یک حسنی این کار آن بود که از مقالات دانشجویی که در حجم بالا برایمان ارسال شد، استقبال کردیم. از مجموعه مقالاتی که در این مجموعه چاپ شده تعداد 30 مقاله دانشجویی، 38 مقاله دانشجویی در معیت اساتید و 24 مقاله اختصاصی اساتید بود.

دبیر علمی همایش، با بیان اینکه تصمیم نظام در همان زمان لغو همایش نبود ادامه داد: درست است که همایش هم به لحاظ فیزیکی برگزار نشد و به قول دکتر عبداللهی این همایش دچار خاص گرائی شدید شد که چند نفر با تفکر خاص خود توانستند این تفکر را به کل نظام تحمیل کنند اما خوشحالیم که جریانات به سمت واقع بین شدن و متعادل شدن برگشته و این گشایش نسبی به وجود آمده را شاکریم و فکر می کنیم فضا آرام به سمتی می رود که مسأله آسیب ها مسأله کشور باشد و این دغدغه است. هدف ما این است که حرفهای ما شنیده شود. وظیفه انجمن جامعه شناسی ایران بازنمایی و اطلاع رسانی است. ما مسائل مهم را مطرح می کنیم و اما این بر سیاست گذاران است تا آنگونه که می خواهند عمل کنند. لازم است به خاطر حمایت های وزارت کشور تشکر کنم. تلاش های آقایان مسجدجامعی، دکتر میرباقری، دکتر جوادی یگانه، دکتر غفاری و همچنین تلاش های پیگیر جناب آقای حسین خانی، مدیریت نشر آگاه، به خاطر پیگیری و چاپ سریع این کتابها کمال تشکر و تقدیر را بجا آورم.

ایشان در پایان صحبت های خود به معرفی عناوین کتاب های 9 جلدی پرداخت و آنها را به شرح زیر برشمرد:

1. آسیب های اجتماعی خانواده
2. آسیب های کودکان، نوجوانان و جوانان
3. اعتیاد به مواد مخدر و خودکشی
4. بحران هویت و آنومی
5. جرم، جنایت، وندالیزم
6. آسیب های اجتماعی ناشی از حاشیه نشینی، روابط همسایگی، آسیب های شهری
7. کجروی، بزهکاری و انحرافات اجتماعی
8. مسائل و مشکلات اجتماعی
9. آسیب های اجتماعی- اقتصادی

در ادامه جلسه عمادالدین باقی، از حاضران این نشست، به طرح دیدگاه خود پرداخت و گفت: مسأله آسیب های اجتماعی برای جامعه علمی ضروری است. امروز بزرگترین مشکلی که وجود دارد این است که تا سیستم مدیریتی فهم دقیق و درستی از ضرورت ها و آسیب ها نداشته باشد این شکاف همواره وجود دارد و همین نگاه موجب می شود این همایش برگزار نشود. به عقیده من باید از طرف انجمن سازوکاری اندیشیده تعریف شود تا این فهم به سیستم مدیریتی وارد شود که اگر نخواهد به پیشواز آسیب شناسی برود باید آسیب کلان اجتماعی را در مقابل خود ببیند.

دکتر قانعی راد در پاسخ به سخنان باقی گفت: اگر به این امید بودیم این مجموعه چاپ نمی شد و دیگر نباید به سمت همایش سوم برویم. ما باید بر خلاف موانع محیطی که وجود دارد کارهایی بکنیم تا در درازمدت بتواند تأثیری بر عرصه سیاستی بگذارد. اگر بخواهیم منتظر بمانیم تا عرصه برای فعالیت جامعه شناسان فراهم شود زمان زیادی طول خواهد کشید. ما باید با کنش خود محیط را بسازیم و خود را به سیستم تحمیل کنیم. در حال حاضر ما با مجموعه ای از سرطان های اجتماعی مواجه ایم که جامعه را فرا گرفته است و تا کنون اجازه ورود در این عرصه به جامعه شناسان داده نشده است.

نگاه مهندسی به مسایل اجتماعی نگاه درستی نیست

رئیس انجمن جامعه شناسی ایران اضافه کرد: به نظر من هنوز رویکرد مهندسی در سازمان‌های اجتماعی وجود دارد و اخیرا رو به سوی رویکردهای روانشناختی و فردگرایانه انداختند که ما ادعا می کنیم این رویکردها جواب نخواهد داد یعنی بدون برخورد جامعه شناختی با مسائل اجتماعی نمی‌توانیم مسائل را حل کنیم. برخی از افراد فاقد یک رویکرد جامعه شناختی هستند و این باعث افزایش آسیب ها می شود. مسائل کشور اساسا در سطح کلان نمایان شده و یک فرد روانشناس و مددکار تنها می توانند در مقیاس خرد با مسائل برخورد کنند. متاسفانه جو کلی جامعه هنوز آماده پذیرش یک نگاه جامعه شناختی نسبت به مسائل نیست. ما می بینیم رئیس جمهور و وزیران یا مشاوران اجتماعی ندارند و یا افراد گمنامی که فاقد هیچ نوع ارتباطی با اجتماعی علمی هستند در چند وزارت خانه به عنوان مشاور اجتماعی مطرح شدند که هیچ نوع ارتباطی با انجمن ندارند. انجمن یک نهاد است که می تواند بر اهالی علوم اجتماعی کنترل علمی داشته باشد و می بینیم هر جا کنترل نباشد فساد رخ می دهد. من به مهندسین نقد می کنم. آنها تا یک مسأله اجتماعی را مشاهده می کنند سریع به سمت ساخت یک سیستم می روند اما به پیامد های آن توجهی ندارند. این نگاه هنوز حاکم است و بخشی از آن به فقدان تجربه اجتماعی برمیگردد. ما باید ادعای خود را محکم مطرح کنیم و منتظر زمینه برای فراهم کردن آن نباشیم.

در ادامه دکتر میرطاهر موسوی، دبیر علمی این همایش، پیشنهاد کرد که جلد 10 این مجموعه با موضوع «آسیب شناسی آسیب شناسی» منتشر شود.

ساده سازی امور جامعه جایز نیست

در بخش دیگری از این نشست دکتر تقی آزاد ارمکی، استاد دانشگاه تهران، با بیان اینکه امروزه مسئولین در پی ساده سازی مسائل کشور هستند افزود: پیشنهاد من این است که وزرای ما آموزش اجتماعی ببینند. انجمن باید در این سطح وارد معرکه شود و گرنه اگر تنها تولید اطلاعات کنیم مانند یک موسسه تحقیقاتی عمل می کنیم. ما باید به مسئولین حساسیت اجتماعی را نشان دهیم و به آنها آموزش دهیم. امروزه می بینیم اقتصاددانان، کشور را به جاهای عجیبی می برند. اقتصاددانان و مدیران با ساده سازی مسائل مهم، کشور را به جاهای بد هدایت میکنند که این اصلا درست نیست. جامعه شناسی یک مقدار انجام عمل اجتماعی را سخت تر می کند و به نظر من اگر این حساسیت در سطح مدیران منتقل شود کار خوبی است.

در ادامه جلسه از دکتر سید حسن حسینی خواسته شد تا نظرات خود را بیان کند. او گفت: من می خواهم خاطره ای از دوست فرانسوی ام نقل کنم. وقتی دیوار برلن فرو ریخت و بساط اروپای شرقی برچیده شد، دو سال بعد وقتی به آن کشورها مراجعه کرد متوجه شد که قبل از فروپاشی و در زمان رژیم موجود، بخش های عمده ای از مسائل اجتماعی آن جامعه کار می شده اما تماما بایگانی شده یعنی اینکه نه تنها منتشر نمی کردند و اجازه سمینار نمی دادند بلکه حتی به مورد اجرا برای نیاز خودشان هم نمی گذاشتند. بحثی که در مسائل اجتماعی و آسیب ها وجود دارد این است که وقتی جامعه ای از هم بپاشد دیگر نه نیروهای امنیتی و نه نیروهای انتظامی نمی توانند جلوی این از هم پاشیدگی را بگیرند چرا که خود آنها نیز درگیر این از هم پاشیدگی خواهند بود. لذا این از هم پاشیدگی را چندین سال است که نشان می دهیم اما به جای توجه به صحبت های ما گاهی طرد هم شدیم. خب طبعات آن از هم پاشیدگی در عرصه آکادمیک و قطعا جامعه خواهد بود که نتیجه آن عقب افتادگی ما نسبت به توسعه یافتگی دیگر کشورها و جوامع خواهد بود.

سپس دکتر غلامرضا غفاری نظر خود را در مورد سوال پرسیده شده بیان کرد و گفت: من فکر می کنم این بحث هایی که چنین است و چنین نیست یا اینکه دولت اقبال می کند یا نمی کند خودش آسیب است. به عقیده من بخشی از آن به خود ما برمیگردد آنقدر که ما نکاتی را مطرح می‌کنیم نوع نگاه و انتظاراتی که وجود دارد آن طرف هم نکاتی دارد که ما باید گوش دهیم تا تعامل دوطرفه ایجاد شود.

مهندس عباس عبدی نیز گفت: من می‌خواهم انتقادی صحبت کنم. به عقیده من مشکل سواد مهندسی و نگاه آنها نیست بلکه مشکل ساختاری است که تقاضا برای آن نگاه مهندسی وجود دارد و آدم‌ها به آن پاسخ می دهند. به عقیده من مشکل آنجاست که خود جامعه شناس باید خود را مطرح کند. مشکل دانش جامعه شناسی نیست بلکه بینش جامعه شناسی است که جامعه شناسان باید آن را در نظر بگیرند. این کتابهایی که منتشر شده است دانش جامعه شناسی را تولید کرده است اما در عمل چقدر می توانیم این دانش را تبدیل به بینش کنیم و در عرصه جامعه آن را بسط دهیم و دیگران را همراه آن کنیم.

رئیس انجمن جامعه شناسی ایران در ادامه بحث خاطرنشان کرد: بله به عقیده من هم مشکل ساختاری است و اما ساختار معرفتی ما نیز مشکل دارد. ساختار معرفتی تفکر مهندسی و روانشناختی بر کشور که انسان را به مثابه شیء و کالا تلقی می کنند مشکلی است که ما جامعه شناس ها باید با آن مبارزه کنیم و تا موقعی که در این مبارزه جدی نیفتیم حرف ما شنیده نخواهد شد. من نه نسبت به مهندس به مثابه یک حرفه بلکه به مهندسی به مثابه یک ایدئولوژی، که گمان می کند می تواند با تصمیم گیری عقلانی جامعه را بسازد و شکل دهد مشکل دارم. این نگاه همراه با تکنوکراسی است. نگاه پزشکی و روانشناسی هم تلقی از افراد جامعه به عنوان بیمار است. اما ما با جامعه اینگونه برخورد نمی کنیم و نباید بکنیم. بینش جامعه شناسی چیست؟ سی رایت میلز می گوید: تا عصر سوم (عصر مدرن)، ساینتیسم، علم و مهندسی الگوی تفکر است اما در عصر چهارم (عصر پسامدرن) شاخص فرهنگی تفکر، بینش جامعه شناختی است. اگر الان تفکر جامعه شناختی وجود نداشته باشد خود مهندسین و پزشکها در پروژه های خود شکست می خورند. در حال حاضر حدود 100 هزار پزشک در وزارت بهداشت مشغول به کارند اما ما چقدر پزشک اجتماعی داریم؟ اگر پزشکی ما می خواهد موفق باشد باید بیاید سراغ جامعه شناسی.

صنفی نگاه کردن به آسیب ها چاره کار نیست

در ادامه دکتر رفیعی از سازمان بهزیستی کشور نظرات خود را اینگونه بیان کرد و گفت: ما در زمینه آسیب ها کمتر کار کردیم. در کمیته آسیب ها یک نگاه بین رشته ای حاکم بوده است. اگر صنفی به قضیه نگاه کنیم راه به جائی نمی بریم. اگر بخواهیم در زمینه آسیب های کشور جدی کار کنیم نمیتوانیم از نگاه بین رشته ای فارغ شویم و منحصر به یک رشته شویم. و اگر اینکار را انجام دهیم در نهایت به شکست می رسیم.

دکتر محمد جواد زاهدی مازندرانی نیز گفت: این همایش مصداق «عدو شود سبب خیر» بود. کوشش بی خردانه و سازمان یافته ای صورت گرفت تا این همایش عقیم بماند. اما به همت عزیزان به انتشار این 9 جلد انجامید. من می خواهم از شما خواهش می کنم مقدمات همایش بعدی را فراهم کنید. این درست که ایران کلکسیون انواع آسیب های اجتماعی است. اما تاکنون کارهای پراکنده فراوانی انجام شده است. پیشنهاد می کنم چند فراتحلیل در موضوعات اصلی تهیه شود. این فراتحلیل خودش تولید بسیار خوبی است برای همایش بعدی.

مدنی، یکی از حاضران در این نشست، گفت: به نظر من بحث مسائل بین رشته ای چیزی نیست که در کار ایجاد شود بلکه حوزه بین رشته ای که نیاز به دانش مهندسی و هم دانش اجتماعی دارد باید از دانشگاه های ما آغاز شود.که بین رشته ای کار شود و به موفقیت برسد.

در ادامه دکتر زینالی خاطر نشان کرد: چاپ این کتابهای 9 جلدی جنبه عملی برگزاری این همایش است. من سالهاست با پزشکها و روانپزشکها کار میکنم اما ما نتونستیم یک نظریه بومی در حوزه جامعه شناسی و جرم شناسی داشته باشیم. من با بومی سازی موافقم ما باید یک نگاه بین رشته ای بومی به معنای آکادمیک عملی کنیم.

سپس مهندس عباس عبدی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: بیائیم این برنامه را با نشر این کتابها تموم نکنیم و آن را بسط دهیم و در مطبوعات مطرح کنیم.

در پایان این نشست دکتر قانعی راد به جمع بندی بحث‌های طرح شده پرداخت و گفت: در این جلسه اکثر حضار درخواست داشتند که اینکار تداوم داشته باشد و هم اینکه بررسی کنیم و ببینیم چطور می توانیم این کار انجام شده را به عرصه سیاست گذاری منتقل کنیم یا حتی جلد دهم این مجموعه را شکل دهیم که همه مجموعه 9 جلدی را با هم جمع آوری کند و اینکه به طرف فعالیت های جدیدی برویم تا از ظرفیت های علوم اجتماعی در کشور بیشتر استفاده شود و نهادهایی را برای استفاده از ظرفیت موجود ایجاد کنیم.

در ادامه ایشان مجموعه پیشنهاداتی را برای همایش های بعدی به شرح زیر برشمرد:

1.پیشنهاد من این است که بیائیم یک دبیرخانه دائمی مجموعه برنامه های آسیب های اجتماعی داشته باشیم تا از وجود آن مجموعه نشست ها، همایش و تولید کتاب به وجود می آید.

2. یک نگاه سیاستی در مورد این قضیه داشته باشیم و بسته های سیاستی ارائه دهیم و تنها به ارائه مقاله بسنده نکنیم .

3.تعداد مقالات دریافتی کم است. استادان ما درگیر کارهای پایان نامه شده اند و کمتر به نوشتن مقاله روی می آورند. ما برای همایش های آینده باید مقالات بیشتری از استادان دریافت کنیم.

4. در نشست امروز پیشنهاد شد برگزاری و مدیریت علمی تفکیک شود و انجمن حتی المقدور مدیریت علمی را بر عهده بگیرد و کارهای اجرائی به نهاد دیگری واگذار شود.

5. باید محورهای جدیدی به همایش بعدی اضافه شود. به نظرم ما در کارهای بعدی باید یک مفهوم گسترده تری از آسیب‌های اجتماعی را در نظر بگیریم. مثلا آموزش عالی و آموزش مدرسه ای هم به عنوان مسأله اجتماعی تلقی شود. مسائلی چون شهر و شهرسازی، قضا و دادگاه، محیط زیست و یا مسأله فساد.

6. نکته دیگر اتصال مفهمومی و نظری است. ما باید در بعد نظری کار کنیم و مباحث نظری و تئوریک و مدل های تبیین و شناخت و مداخله مسائل اجتماعی ارائه دهیم و از نتیجه بحث های خودمان یک مدل ارائه دهیم و نتیجه را به عنوان یک کتاب منتشر کنیم تا یک استاندارد نظری و مفهومی برای کار وجود داشته باشد.

در نهایت امیدواریم با همکاری شما فاز جدید فعالیت این دبیرخانه آغاز شود.

 

*تهیه گزارش

• < قبلی
• بعدی >