کرونا اقشار فقیر و به حاشیه رفته جامعه را بیشتر تهدید می‌کند. مطالعات پیشین به خوبی نشان داده‌اند که بیماری‌های اپیدمیک احتمال بیشتری دارد که افراد فقیر و حاشیه‌نشینان را-به نسبت دیگر طبقات اجتماعی- گرفتار سازند. دلایل مختلفی برای این امر وجود دارد:

۱. تراکم جمعیتی بیشتر در مناطق فقیرنشین

۲. تعاملات اجتماعی روزانه بیشتر

۳. اظهار و ابراز صمیمیت بیشتر در تعاملات روزانه (گرم بودن روابط)

۴. اشتغال در حرفه‌ها و مشاغلی که تعامل و تماس بیشتری با عموم جامعه را ایجاد می‌کنند: دستفروشی، رانندگی، بازار

۵. بهره‌گیری بیشتر از خدمات و سرویس‌های عمومی: مراکز بیمارستانی دولتی، اتوبوس، مترو، مراکز بهداشت دولتی

۶. اهتمام کمتر به خطرات ناشی از بیماری های اپیدمیک به دلیل تمرکز بر نیازهای معیشتی و حیاتی

۷. تعلل در رفتن به پزشک برای معالجه به دلیل هزینه‌های احتمالی

۸. نداشتن امکان استراحت و ماندن در خانه به دلیل نوع شغل و ریسک بیکار شدن در صورت غیبت طولانی مدت

۹. عدم دسترسی لازم به اطلاعات صحیح و متقن درباره بیماری‌های اپیدمیک به دلیل عدم دسترسی به شبکه‌های اجتماعی، نداشتن تلفن هوشمند یا نداشتن وقت یا مهارت در گشت و گذار در این شبکه‌ها

۱۰. رنج بردن بیشتر از بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت، فشار خون و یا بیماری‌های قلبی و عروقی که خطر ابتلا و مرگ و میر را افزایش می‌دهد.

۱۱. سیستم ایمنی ضعیف‌تر به دلیل نوع تغذیه و سبک زندگی پر استرس

به این لیست می‌توان موارد دیگری را نیز افزود. اما در نظر گرفتن همین فاکتورها می‌تواند ضرورت توجه ویژه و جدی‌تر به اقشار فقیر و محروم جامعه را نشان دهد. کارهای ساده‌ای که شاید موثر باشند:

• تمرکز ویژه حوزه اطلاع رسانی بر اقشار فقیر و مناطق فقرنشین
• انتشار بروشورهای ساده/مصور توسط آموزش و پرورش برای والدین و خانواده ها در مناطق فقیرنشین
• اطلاع‌رسانی درباره علایم بیماری کرونا و شیوه مراجعه به پزشک در صورت مشکوک بودن به این بیماری
• تهیه بروشور/ ویدیوهای آموزشی در سطح محلی و منطقه‌ای که شیوه‌های انتقال بیماری را با مولفه‌های موجود در زندگی روزمره این مردم در هم بیامیزد.
• تلاش بیشتر معلمان در این مناطق به اطلاع رسانی ویژه و آموزش اقدامات لازم
• توزیع لوازم و موارد پیشگیرانه به صورت رایگان در مناطق فقیر نشین
• تعطیل کردن موقت مراکز پرتجمع و پرتردد پرخطر در مناطق فقیرنشین مانند قهوه‌خانه‌ها (در نقاطی که احتمال انتشار می‌رود) و پرداخت بخشی از خسارت به صاحبان این مراکز
• اطلاع رسانی مستمر رادیو و تلویزیون
• فعال و درگیر شدن نهادها و سمن‌های مختلف – با تمرکز بر مناطق فقیر نشین- و یافتن شیوه‌های اطلاع‌رسانی مناسب و انجام آنها

همچنین به نظر می‌رسد که در دراز مدت چرخه بیماری بیشترین اثر منفی را بر اقشار ضعیف و فقیر جامعه تحمیل می‌کند. هر گونه توقف یا کاهش چرخه اقتصادی -آنهم در شرایط کنونی- اولین اثر خود را بر اقشار فقیر می‌گذارد و ضروت دارد که به بسته‌های حمایتی برای اقشار فقیر جامعه نیز اندیشیده شود.

منبع: وب سایت میدان / 5 اسفند 98

• < قبلی
• بعدی >